అది నగరం లో మహా రద్దీగా ఉండే ప్రాంతం. ఆ రోడ్డు మొత్తం  పెద్ద పెద్ద బట్టల షాప్ లు హోటల్స్ ఉండటంతో రోజంతా హడావుడి గానే  ఉంటుంది. వచ్చే పోయే బస్సులు, కార్లు, ఆటొలు, మోటారుసైకిళ్ళు తో మోతెత్తి  పోతూంటూంది. క్రమంగా పొద్దు గడచి రాత్రి కావటం తో నెమ్మదినెమ్మదిగా నిశబ్ధం కొండచిలువలా  ఆక్రమించుకుంటోంది. అప్పటికే కొన్ని షాపులు మూసేసారు. కొంతమంది షట్టర్స్ వేసేసి లోపల పని చేసుకుంటున్నారు.

​

ఆ వరుసలో ఉన్న ఒక పెద్ద షాప్ లోపల ఓ ముసలతను, మరో నలుగురు కుర్రాళ్ళు, ఇద్దరు అమ్మాయిలు ఉన్నారు. వాళ్ళు పనిచేస్తూ  మద్య మధ్యలో ఆ ముసలతన్ని  అల్లరి పెడుతున్నారు. అతను  కోపంగా వాళ్ళను అదిలిస్తున్నాడు. కొంచెం సేపటికి  అదికాస్తా   శ్రుతి మించింది. అతను కోపంతో వణికిపోతూ  గట్టిగా  అరిచాడు, “నా  కొడకల్లారా అక్కడ  చెయ్యి వేసారంటే  చంపేస్తాను”. ఆ మాటలు వింటున్న  ఆడపిల్లలిద్దరూ ఆ కుర్రాళ్ళని కేకలేసి, “తాతా నువ్వు ఎందుకు అరుస్తావు, వాళ్ళు ఊరికినే నిన్ను ఉడికిస్తున్నారు” అంటూ అతన్ని  శాంత పరిచారు.

కొంత సేపయ్యాక  ఎవరి దారిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.

**

మొబైల్ రింగ్ అవుతోంది, టీవీ చూస్తున్న చైతాలీ సౌండ్ తగ్గించి ఎవరి దగ్గరనుంచా అని చూసింది. అది సీమా నుండి వచ్చింది. వెంటనే  ఆన్సర్  బటన్  ప్రెస్  చేసి “హాయి సీమ, గుడ్ మార్నింగ్, పొద్దున్నేకాల్ చేసావు?  ఏంటి విశేషం” అంది.                                                                                                           

అవతలనుంచి సీమ “అరె చైతూ ! అదే… ఇవాళ మనకు లంచ్ పార్టీ ఉంది.  మర్చిపోలేదు కదా? అదికాక  డ్రెస్  కోడ్  మారింది, అది చెబుదామని కాల్  చేశాను.   నేను పెట్టిన మెసేజ్ స్  ఏది  చూడలేదని  అర్దమయింది. మనం ముందు అనుకున్న యెల్లో  బదులు  లెమన్ యెల్లో  కలర్ శారీస్ కట్టుకుందామని డిసైడ్ అయ్యాము.” అంది.

ఆ మాటలకి  చైతాలీ వెంటనే “అరె, ఎందుకు అలా  మార్చేసారు? కష్టం  కదా, ముందు ఒకటి అనుకుని, ఇప్పుడు మళ్ళీ  లెమన్ యెల్లో  అంటే  ఎలా? అయినా నా దగ్గర ఆ  కలర్  లేదు” అని  గట్టిగానే  అంది.

నిజానికి ఆమెకి కోపం వచ్చింది. కానీ బావుండదని తమాయించుకుంది.                                                                                                                                “అయ్యో!  అందరికి మెసేజ్ పంపేశాను,  చైతూ, ప్లీజ్ ప్లీజ్  నువ్వే ఎలాగో అలా మేనేజ్ చేసుకో, షార్ప్ పన్నెండుగంటల కల్లా వచ్చేయి, ఇక ఉండనా! అంటూ చైతాలీని మారు మాట్లాడనీకుండా ఫోన్ పెట్టేసింది సీమ. 

‘హు! ఆ గంప గయ్యాళి,  సుష్మా మార్చేసుంటుంది. అది ఏమంటే ఈ సీమా  వెంటనే  ఓకే, ఓకే అనేస్తుంది’ అని లోలోపల ఉడికిపోతోంది. కానీ చేసేదేమీ లేక బెడ్ రూమ్ లో ఉన్న వార్డ్ రోబ్ తెరచి చూసింది. లెమన్ ఎల్లో చీర ఉంది కాని అది పాత గా ఉంది. అయినా అటు ఇటు తిప్పి చూసింది. ‘హుహు   బావులేదు” అనుకుంది. ఎందుకైనా మంచిదని కూతురు తూలిక  రూమ్ లోకి వెళ్లి అడిగింది. అది చూస్తూనే  ‘ఏంటి మమ్మీ, ఈ చీర  అస్సలు   బాలేదు. కొత్త చీర కొనుక్కో’ అని  ఓ చక్కటి  సలహా కూడా ఇచ్చింది.  అప్పుడు మొదలయింది చైతాలీ లో ఆలోచన. అవును కదా! కొత్త చీర కొనుక్కుంటాను. షాప్ లు  పది గంటలకల్లా తీస్తారు. ఎలాగూ ఇంట్లో ఉండే శోభ తొందరగా  ఫాల్  కుట్టి ఇచ్చేస్తుంది, మేచింగ్ కి  కాంట్రాస్ట్  బ్లౌజ్  లు ఉండనే ఉన్నాయి.  ఇక ప్రోబ్లమే  లేదు. ఓహ్,  కొత్త చీర కట్టుకొని వెళితే  అందరి చూపులు  తన వైపే  ఉంటాయి. వావ్, గ్రేట్ అని పొగుడుతారు.  అప్పుడు భలే థ్రిల్లింగ్  గా ఉంటుంది… అని ఆ దృశ్యాన్ని ఊహించుకుంటూ  మురిసిపోయింది.                                                                                                                

ఇంత బ్యూటిఫుల్ ఐడియా  ఇచ్చినందుకు  కూతురిబుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టి   థాంక్స్ చెప్పి, గబా గబా తయారయింది.

“అబ్బ! ఏంటి మమ్మీ, ఇదంతా కొత్త చీర కోసమే” అంటూ ఉడికించింది.

చైతాలీ మటుకు  కూతురి మాటలు పట్టించుకోకుండా ఊహాలోకం లో విహరిస్తోంది.  

పొద్దుటనుంచి భార్య హడావుడి గమనిస్తున్న రాకేశ్… “ఏంటి చైతూ డియర్,  మీ సీమ  ఏదైనా  లంచ్  పార్టీ  ఇస్తోందా?  ఏదో చీరలు, కలర్  అంటూ   తెగ హడావుడి పడుతున్నావు?”                                                                                                                     “అబ్బ  ఏమి తెలీనట్లు! పొద్దున్నే సీమ ఫోన్ చేయడం, లంచ్ గురించి చెప్పడం, మా డ్రెస్ కోడ్ గురించి  మాట్లాడుకోవటం  అన్ని విని,  తీరికగా  ఏంటి సంగతి? అని అంటున్నారు, అది సరే  నాకు   ఈ బట్టల షాప్ లు కరెక్ట్ గా  ఎన్నింటికి తీస్తారో  చెప్పండీ ”  అని అంది.

“దానికంత ఆలోచన ఎందుకు, పదిగంటలకల్లా వెళ్ళిపో!”  అని అన్నాడు.

“సరే” అంటూ , కిచెన్ లో  ఉన్న శోభ తో “పది గంటలకి బజారు వెళ్లి చీర తెచ్చుకొని వస్తాను. నువ్వు వెంటనే ఫాల్ కుట్టి ఇచ్చెయ్యి. ఈ లోపల నీ పని అంతా పూర్తి చేసుకో’ అని చెప్పింది.

“సరే మేడం, మీరు తెచ్చి ఇవ్వండి.  పావు గంటలో కుట్టి ఇచ్చేస్తాను” అంది శోభ.

తొమ్మిది గంటలకి  బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసేసి, సోఫాలో కూర్చొని మెసేజ్ లు చూసుకుంటూ టీవీ  చానల్స్ తిప్పుతూ. మాటిమాటికి టైం చూసుకుంటోంది. అప్పటికే రాకేశ్,  తూలిక ఇద్దరూ ఆఫీసుకి,కాలేజీ కి వెళ్ళిపోయారు.

                                                                 **

రాజయ్య చెప్పులు వేసుకుంటూ “షాప్ కాడ దింపుతావా బిడ్డా?” అని  కొడుకుని అడిగాడు.                                     

“ఆ! నే దింపుతాలే” అన్నాడు మల్లేష్.  వెంటనే లోపలనుండి కోడలు “ఇంకా ఈ ముసలోడికి పైసలు సంపాదించాలని తాపత్రయం ఎందుకో, ఇంట్లో ఉండరాదా, ఈ వయసులో కూడా  పనికిపోతున్నాడని  బస్తీలో అందరూ చెవులు కొరుక్కుకుంటున్నారు” అని విసుక్కుంటూ టిఫిన్ డబ్బా తెచ్చి ఠప్పున కింద పెట్టింది.

రాజయ్య ఆ మాటలు పట్టించుకోకుండా కిందకి వంగి  టిఫిన్ డబ్బా తీసుకొని, బాగ్ లో పెట్టుకొని, చెప్పులు వేసుకొని బయటకు వచ్చాడు. కొడుకు మొహం  అభావంగా  ఉంది. తన చేతి లోని బాగ్  అందుకొని ముందు ఉన్న బాక్స్ లో పెట్టి  స్కూటర్  స్టార్ట్ చెయ్యిగానే, రాజయ్య కొడుకు భుజం మీద చేతులేసి ఎక్కి కూర్చొన్నాడు.

అప్పటికే తొమ్మిది గంటలు అయిందేమో, రోడ్లన్నీ కిటకిటలాడుతున్నాయి. అందరికీ తొందరే! ఎవరికి వాళ్ళే  ముందు వెళ్ళిపోవాలని... ఆ క్రమం లో ఒకటే హారను మోతలు. అంత రొదలో కూడా రాజయ్య ధ్యాస అంతా తను చెయ్యాల్సిన పని మీదే ఉంది.

అందరూ రావడం మొదలుపెడితే తను వాళ్ళ దగ్గరకి వెళ్ళలేడు. వాళ్ళు సరిగ్గా ఉండకపోతే తనకి ఏదో వెలితిగా ఉంటుంది. అందుకే సాధ్యమైనంత వరకు షాప్ కట్టేసాక యెంత లేట్ అయినా వాళ్ళ పని చేసేసే వెళతాడు…

​

కానీ  నిన్న రాత్రి ఆ కుర్రాళ్ళ గొడవలో పడి సరిగ్గా చెయ్యలేదేమో అనే అనుమానంగా ఉంది. అందుకే కొడుకుని త్వరగా  దింపమని అడిగాడు. ఇదిగో  ఈ దిక్కుమాలిన  ట్రాఫిక్ లో  ఆలస్యం అయిపోతుంది. ఈ పెద్దతనం మూలాన అస్తమాను సైకిల్ తొక్కలేకపోతున్నాడు. కొడుకే షాప్ కాడ బండి మీద దింపుతున్నాడు . వయసు పెరిగే కొద్దీ రాత్రిళ్ళు నిద్ర పట్టటం లేదు.  ఉదయాన్నే లేవడానికి కాళ్ళు, చేతులు సాగవు. అయినా ఎలాగో తంటాలు పడి బతుకు నెట్టుకొస్తున్నా కోడలి రుసరుసలు తప్పటం లేదు.  పోనీ పని మానేసి ఇంట్లో కూచుందామని అనుకున్నా, అలవాటు పడిన ప్రాణం, పని చెయ్యకపోతే  తోచదు, హుషారు ఉండదు. అందులో సాయమ్మ పోయినకాడి  నుండి బతుకంటే  మరీ విరక్తి వచ్చేసింది. అందుకే  ఎక్కువగా షాప్  లోనే   గడుపుతున్నాడు. అయినా కోడలి కెందుకో తన ఉనికే పడదు. ఏదో ఒకటి సాధిస్తూనే ఉంటుంది” అనుకుంటూ ఆలోచనలలో పడిపోయిన  రాజయ్య “నాయినా! షాప్ వచ్చింది,దిగు” అన్న కొడుకు మాటలతో ఉలిక్కిపడి బండి దిగాడు. చేతికి టిఫిన్ ఇస్తూ “రాత్రి నేను వచ్చి తీస్క పోతా, నువ్వు కంగారు పడి  నిన్నట్లా బస్సులో రావద్దు. సరేనా” అని హెచ్చరించాడు. ‘సరే’ అని  తలూపి నెమ్మదిగా షాప్ మెట్లు ఎక్కాడు.

**

తొమ్మిదిన్నర  కాగానే  చైతాలీ కారు తీసుకొని  సిటీ  లో  బట్టలు షాప్స్   ఎక్కువగా ఉండే  చోటుకి  బయలుదేరింది.

అది కరెక్ట్  గా ఆఫీస్ టైం  కావడం తో రద్దీ  బానే ఉంది. అన్ని సిగ్నల్స్ దాటుకుంటూ వెళ్లేసరికి పది గంటలయింది.  కారుని  పార్కింగ్  ప్లేస్  లో  పార్క్  చేసి, వరుసగా ఉన్న షాప్ ల వైపు నడిచింది. మొదట షాప్ లోకి వెళ్లి తనకు కావలిసిన  కలర్ లో చీర కావాలని  అడిగింది. ఆ కలర్ లో లేవు అని చెప్పారు ఆ షాప్ లో వాళ్ళు.  అక్కడ నుండి ఇంకోటి, ఇంకోటి  అలా వరుసగా అర డజన్ షాప్ ల మెట్లు ఎక్కుతూ దిగుతూ వెతికింది.  అప్పటికే లోలోపల చిరాకు మొదలయింది. అయినా  ఓపిక పట్టి  కొంచెము ముందుకు వెళ్లి  సిటీ లో బోలెడు బ్రాంచ్ లు ఉండే ఒక పెద్ద షాప్ కి వెళ్ళింది. మెట్లెక్కి  వెళుతుండగా ఎడం పక్కకి  వరుసగా ఉన్న బొమ్మలకి అందంగా చీరలు కట్టి ఉన్నాయి. లోపలి కాలు పెడుతుండగానే “రండమ్మా, రండి, సారీస్ కావాలా, డ్రెస్ మెటీరియల్ కావాలా?” అని మొత్తం  లిస్టు ఏకరవు పెడుతున్నాడు. ఒకతను. బహుశా అక్కడ ఉండే  మేనేజర్ కాబోలు…

​

చైతాలీ అతని మాటలు వింటూ ముందుకు నడుస్తున్నదల్లా, ఒక్కసారి  ఆగిపోయింది. సంభ్రమంగా చూస్తూ  నిలబడిపోయింది. అక్కడ షాపు మధ్యలో  అందంగా చక్కని హెయిర్ స్టయిల్‌తో మిలమిలలాడుతూ  ఓ  అందమైన  మేనిక్విన్ కి  కట్టిన  లెమన్ యెల్లో కలర్ చీర  కనిపించింది. వెంటనే  దగ్గరకు వెళ్లి చీరను పట్టుకొని  చూసింది. అది మెత్తటి  షిఫాన్ జార్జెట్,  మోకాలి వరకు లేతాకుపచ్చ కొమ్మలతో ఉండి  చీర  అంచులకి బేబీ పింక్ లేసుతో  ఉన్న ఆ చీర  మనసుని దోచేసుకుంది.  ఆ చీర ఖరీదు చూసింది  పదివేలు. వెంటనే ఆ చీరని  ప్యాక్ చేసి ఇమ్మని అడిగింది. అప్పటికే   టైం  పదిన్నర  అయింది.  తను  ఎట్ లీస్ట్  ఒంటిగంట కైనా  అక్కడ  ఉండాలి’  అనుకుంది… ‘’ప్చ్  ఒక్కో సారి   ఒంటరిగా  షాపింగ్  చెయ్యడం బోర్ గా ఉంటుంది. ఎవరైనా కంపెనీ ఉంటే  ఇంకా బావుండేది  అని గాఢంగా  నిట్టూర్చింది.  కళ్ళనిండా చీరను  చూస్తూ తెగ  సంబరపడుతోంది.  చీరకు ఫోటోలు  తీసి  కూతురికి వాట్సప్ మెసేజ్ లో  పంపింది. వెంటనే  awesome మమ్మీ అంటూ రిప్లై ఇచ్చింది తూలిక.

​

పక్కనుంచి “మేడం! ఒక్క పది నిముషాలు ఓపిక పట్టండి.” అన్నాడు ఆ మేనేజర్.

పది నిముషాలు తరువాత వచ్చి “ఇది శాంపిల్ చీర,  ఒక్కటే ఉంది. ఇప్పుడు వెంటనే  ఇవ్వడానికి   కుదరదు. మీరు సాయంత్రం కాని  రేపు కాని  వచ్చి తీసుకోండి.” అని  చావు  కబురు చల్లగా చెప్పాడు.

​

“అయ్యో, ఆ చీర నాకు చాల అర్జెంట్  గా కావాలి.  నేను ఊరు వెళ్ళిపోతున్నాను.  అయినా  కస్టమర్  అడిగిన వెంటనే ఇవ్వాలి గాని  ఎప్పుడో  ఇస్తానంటే  ఎలా?” అని గట్టిగా  అడిగింది.

​

ఏమనుకున్నాడో  మేనేజర్…  పొద్దున్నే  వచ్చిన  కస్టమర్ ని వట్టి చేతులతో పంపడం సెంటిమెంట్  గా ఫీల్  అయినట్లున్నాడు.  “మేడం, మీరు కొంచెం సేపు  వెయిట్ చెయ్యగలరా?ఎందుకంటే  ఆ బొమ్మకు వేరే చీర కట్టాలి, అసలు షాప్ లో ఉండే బొమ్మలకి రాత్రే చేంజ్ చేస్తారు. ఇప్పుడు మీరు బొమ్మకి  కట్టినది అడుగుతున్నారు కాబట్టి  చీర కట్టే అతను  వచ్చాక  కాని  ఇవ్వలేను”  అని చెప్పాడు.

“సరే  తొందరగా మార్చండి” అని అంది.

​

కౌంటర్ దగ్గరకు వెళ్లి బిల్ కూడా పే చేసేసింది. ఆల్రెడీ  డిస్ ప్లే  లో ఉన్న  చీరే కాబట్టి  చెక్ చెయ్యక్కర్లేదు. అనుకుంది.

“అరె, రాజయ్య వచ్చాడా? ఎక్కడ ఉన్నాడు? అతన్ని పిలుచుకు రా”  అని అక్కడున్న  అబ్బాయి తో అన్నాడు మేనేజర్.   సమాధానంగా ఆ  అబ్బాయి  “ఆ! పొద్దుగాలనే  వచ్చిండు” అని చెబుతూ అతన్ని పిలవడానికి వెళ్ళాడు. అంతలోనే  గిర్రున తిరిగి వచ్చి “రాజయ్య చాయ్ తాగడానికి పోయిండు” అని చెప్పాడు.  “సరే,  తొందరగా రమ్మనమను” అని చెప్పి మేనేజర్  కౌంటర్ పక్కకి  వెళ్ళిపోయాడు.

​

ఇదంతా కొంచెం దూరం లో ఉన్న ఇద్దరు సేల్స్ గర్ల్స్  చూస్తున్నారు. అందులో  ఒకమ్మాయి ‘ఎనిమిది’  అంది. ‘అంటే?’ అంది రెండో అమ్మాయి. “ఏం లేదు, ఇప్పటికి  నేను వచ్చాక ఇలా డిస్ ప్లే  చీర మార్చడం ఎనిమిదో సారి. అందులో రాజయ్య కట్టిన చీరకే అంత డిమాండ్. బొమ్మలకు చీర మార్చేటప్పుడు  తప్పకుండా ఒక  లేడీ స్టాఫ్ ని ఉండమంటారు. అందులో రాజయ్య చీరలు కట్టే బొమ్మలకి మరీ తప్పనిసరిగా ఉండాలి.  ఒక విషయం తెలుసా? బొమ్మకి చీర మార్చేటప్పుడు మొత్తం తీయకుండా  భలే చాక చక్యంగా కడతాడు, పై బట్ట ఏది లేకుండా బొమ్మని  డైరెక్ట్ గా తను ముట్టుకోడు. ఎవరినీ ముట్టుకోనివ్వడు.  ‘బొమ్మే కదా  రాజయ్య!’ అంటే…   ‘అన్నం పెట్టే ది ఈ పనే కదమ్మా ! తల్లి తో సమానం కదా ! ముట్టుకోవడం పాపం!’ అని  ఏదేదో చెప్పాడు. నాకు ఒక్కటే అర్దమయింది. తను పని ని ఏంతో భక్తిగా, శ్రద్ధగా చేస్తాడు  పసి పిల్ల లో కూడా ఆడతనం చూసే వాళ్ళున్న ఈ దౌర్భాగ్యపు కాలంలో ఒక  బొమ్మని గౌరవం గా చూడాలనుకోవడం  అంటే  చాల గొప్ప విషయం  కదా! అదిగాక  ఈ షాపు లో అందరికీ తెలుసు అతని సంగతి. అందుకే అందరూ కూడా  ఇక్కడ ఉండే  మేనిక్విన్స్ ని చాల గౌరవంగా  చూస్తారు. దానికి కారణం రాజయ్యే.” అంది మొదటి అమ్మాయి.

​

“మరి  నిన్న రాత్రి అంత  పెద్ద  గొడవ ఎలా జరిగింది? పొప్రయిటర్ వరకు వెళ్ళిందట. ఇందాక మేనేజెర్ అంటుంటే విన్నాను.” అంది రెండో అమ్మాయి

“అదే చెబుతున్నా! ఎప్పటిలాగే నిన్న రాత్రి  బొమ్మకి  చీర కడుతుండగా,  కొత్తగా వచ్చిన  కుర్రాళ్ళు ఆ బొమ్మని ముట్టుకోవడం, ఏదో పిచ్చి కూతలు కూయడం, ప్రైవేట్ పార్ట్స్  మీద  చేతులు వేయడం జరిగింది.  ఇదంతా చూస్తున్న  రాజయ్య సహించలేక  వాళ్ళని బాగా తిట్టాడు.  ఆల్మోస్ట్  కొట్టినంత పని చేసాడు. నిన్న నువ్వు తొందరగా వెళ్ళిపోవడం తో  నాతో పాటు గా  సునీత ఉంది అక్కడ...

​

‘ఆ బొమ్మేమన్నా నిజం మనిషా? ఓ తెగ ఫీల్ అయిపోతున్నావు ముసలాడా” అని  వాళ్ళు  హేళన చేసారు. దానితో రాజయ్యకూడా రెచ్చిపోయాడు. ఆ క్షణం లో భయమేసింది మాకు. ఆ కుర్రాళ్ళు  రాజయ్యని  కొట్టేస్తారేమో అని… ఎలాగో  మొత్తానికి సద్ది చెప్పి  పంపించేశాము. అయితే సెక్యూరిటీ గార్డ్ పొప్రయిటర్ గారికి చెప్పాడుట ఇక్కడ జరిగిన సంగతి…”  అని ఇంకా ఏదో మాట్లాడబోతున్నదల్లా  కోపంగా  వీళ్ళ వైపే చూస్తున్న మేనేజర్ ని గమనించి ఆపేసింది.

**

‘ఇంకా షాప్ లోకి జనాలు ఎవ్వరూ రాలేదు. కొనే వాళ్ళకన్నా  స్టాఫ్ ఎక్కువగా కనిపిస్తున్నారు’ అనుకుంది. అక్కడే సోఫా లో కూర్చొన్న చైతాలీ.

పదిహేను  నిముషాలు బరువుగా గడిచాక ఆ సదరు  రాజయ్య వచ్చాడు.  అతన్ని చూస్తూనే  మేనేజర్ “రాజయ్యా, బొమ్మకి కట్టిన  చీర కస్టమర్ కి ఇవ్వాలి. అందుకని  అది  మార్చి  ఈ చీర కట్టు”  అంటూ అతని చేతికిచ్చాడు.

​

అది చూసి ‘అమ్మయ్య, ఇంక చీర చేతికి వచ్చేస్తుంది’ అన్న సంతోషం లో చైతాలీ  మేనిక్విన్ వైపు చూస్తూ సరదాగా అనుకుంది. చక్కగా బొమ్మలా చీర కట్టుకుని కూర్చొంది అంటే ఇదేనేమో.  ఎంత బావుందో!  అచ్చు నిజంగా  ఒక అందమైన  అమ్మాయి నించున్నుట్లుగా ఉంది. చీరని భలే కట్టాడు ముసలాడైనా , చాలా ఏళ్ళనుండి  ఈ షాప్ లోనే పని చేస్తున్నాడుట.  బొమ్మలకి చీర కట్టడంలో అతనికి ఉన్న నైపుణ్యం ఇంకెవరికీ లేదని ఇందాక ఆ మేనేజర్ అన్నాడు కూడ,  అరె తను  వెళ్ళాలి  అని  చప్పున టైం చూసుకుంటూ ‘అయ్యో!అప్పుడే  పదకొండున్నర అవుతోంది, ఎప్పుడు ఇంటికి వెళ్ళాలి?... ఎప్పుడు ఫాల్ కుట్టించుకోవాలి...  ఛ ఛ ఇంత లేట్  చేస్తారనుకోలేదు!’  అనుకుంటూ  బొమ్మ వైపు చూసేసరికి, అతను  ఇంకా  చీర మార్చనే లేదు. నిదానంగా వంగొని తీరికగా  బొమ్మ పాదాల దగ్గర  ఏదో సరి చేస్తున్నాడు.

​

‘ఇంతసేపు అతని గురించి ఎంతో గొప్పగా తలచుకుంటుంటే  ఈ ముసలాడు  ఒక్క సారిగా తన సంతోషాన్ని ఆవిరి చేసేసాడు’ అని  చైతాలీకి  ఒళ్ళు మండిపోయింది.

“ఏయి! ఏంటి ఇంత సేపు, అవతల నాకు టైం అవుతోంది అని చెప్పాను కదా!”  అని గట్టిగా అరిచింది

ఆ అరుపుకి మేనేజెర్ పరిగెత్తుకొని వచ్చి ‘ప్లీజ్  మేడం, నేను అతనికి తొందరగా ఇయ్యమని చెబుతాను.’ అని బతిమలాడి, రాజయ్య దగ్గరకు వెళ్ళాడు. అతను ఏదో తల అడ్డంగా ఊపుతున్నాడు. పాపం ఈ మేనేజెర్  పరిస్థితి అడకత్తెరలో చందమయింది. వెంటనే సేల్స్ కౌంటర్ లో అమ్మాయికి చూపులతోనే అక్కడకి వెళ్లి సాయం చెయ్యమని చెప్పాడు.

​

ఆ అమ్మాయి చిన్నగా నవ్వుకుంటూ  రాజయ్య నించొని ఉన్న బొమ్మ దగ్గరకు వెళ్ళింది. అతను  బొమ్మ వైపు వీపు పెట్టి నించొని ఉన్నాడు. బొమ్మకు కట్టబోయే ఇంకో చీర కుచ్చిళ్ళుపోసి పట్టుకొని ఉన్నాడు. ఆ అమ్మాయి అప్పటికే వచ్చి బొమ్మకు కట్టిన చీరకు ఉన్న  పిన్స్ తీసేసింది. ఆమె చేతిలో ఒక తెల్లటి బట్ట ఉంది. ఇక ఎడం చేత్తో ఆ చీర తీసి కుడి చేత్తో ఆ ఆ తెల్లటి బట్ట చుట్టే  లోపల,

చైతాలీ విసురుగా నడుచుకుంటూ   మేనిక్విన్ దగ్గరగా వెళ్లి నిదానంగా తీస్తున్న ఆ అమ్మాయి  చేతుల్లోంచి చీరని గభాల్న లాగేసింది. అకస్మాత్తుగా జరిగిన ఆ చర్యకి  ఆ అమ్మాయి “ఆ”  అని కొయ్య బారిపోయింది.

​

ఆ అరుపుకి ఆ వైపుకి చూసిన చైతాలీ చేతులలోంచి అప్రయత్నంగా చీర జారి కింద పడిపోయింది. అక్కడ కౌంటర్లు ముందున్న వాళ్ళు దిగ్భ్రాంతికి లోనయ్యారు

​

అనుకోకుండా జరిగిన ఆ సంఘటనకు రాజయ్య చలించిపోయి  చేతిలో ఉన్న చీరను బొమ్మ మీద  నిట్టనిలువుగా  కప్పేసాడు.

అక్కడే నుంచొని ఉన్న  ఆ  సేల్స్ అమ్మాయి ఒక్క ఉదుటులో బొమ్మ దగ్గరకు  వెళ్లి  దాన్ని సరి చేసే ప్రయత్నం లో ఉంది.

కొద్ది క్షణాల నిశ్శబ్ధం  తరువాత  రాజయ్య, కింద పడిన చీరని  తీసి  చైతాలీ కి  ఇస్తూ “ ఇది ప్రాణం లేని  బొమ్మే  అయినా  నీలాంటి దే  కదమ్మా,  ఆడతనాన్ని నడి మధ్యలో నగ్నంగా ఉంచొచ్చునా? ” అని మాత్రం  అన్నాడు.

​

ఆ మాటలకి  సిగ్గుపడిపోయింది చైతాలీ. అవమానం భారం తో  కళ్ళ నీళ్ళు  తిరిగి  నోట  మాట రాక  చేష్టలు  దక్కి ప్రాణం ఉన్న  బొమ్మ లా ఉండిపోయింది.

.

oooo