MADHURAVANI  TELUGU MAGAZINE

అట్టలూడి చెరిగినా

ఆత్మీయంగా తోచే

పాతపుస్తకం వార్థక్యం.

గోడలమీద వెలిసిపోయి మిగిలిన

పటాలలోని మనుషుల

జ్ఞాపకాల సాక్షిగా –

అప్పుడెప్పుడో చిగురు తొడిగిన మొక్కలు

బలంగా ఎదిగి, విస్తరించి

యౌవన స్వప్నాలతో ఊగిపోతున్న

సందర్భం సాక్షిగా –

శిశిర వృక్షం మాదిరి నిలబడితే

పూల ఋతువు గాలిసోకి

ఈ శరీరం మళ్ళీ చిగురిస్తుందనే?

ఎంత ఆశ!

 

తోడుగా మసలిన వాళ్ళు , నీడగా నిలిచినవాళ్ళు,

ఉద్యమిస్తూ తిరిగిన వాళ్ళు

ఉద్రేకాలతో నినదించిన వాళ్ళు

ప్రేమకోసం పరితపించిన వాళ్ళు

రహస్యపు కౌగిళ్ళతో లాలించిన వాళ్ళు

జీవితాన్ని ఆస్వాదించిన వాళ్ళు

వారేరీ?

సిరి మూటగట్టుకొని –

వట్టి స్పర్షలూ అనుభవాలూ మిగిల్చి

ఏ చీకటి తూరలలోకి వెళ్ళిపోయారు?

 

మాయ కాదు, మర్మం కాదు

కళ్ళతో చూసినవే ,

మనస్సుతో అనుభవించినవే –

పొగమంచు వేళల తడుముకుంటూ

చలిగాలులు చప్పరిస్తూ,

వేసవి వడగాలుల ఉక్కపోతల

ఉస్సురంటూ,

వానాకాలపు నీటి తుంపరల

రవజల్లు సోకి పులకించిపోతూ,

గోదావరి రేవుల్లో, కోనసీమ తోటల్లో

గడిపిడిన , వడపోసిన

నానా సూనవితాన వాసనల

దివసావసానాలెక్కడ?

చలవ గదుల్లో, చత్వారాలలో

సభావేదికల దండల సందడిలో

‘చెప్పాలి, చెప్పా’ లంటూ

తహతహ పుట్టిస్తూ, క్రిక్కిరిసి

మనస్సును స్తిమితంగా ఉండనివ్వని

గాథలతో, వ్యథలతో సందడించిన కాలం

ఈ అంచున దింపి

రెక్కలు విదిల్చి

మరి, కనపడకుండా ఎటు ఎగిరిపోయిందో?

 

ఇప్పుడు

దారివెంట నడుస్తుంటే

ఎందరో అపరిచితులు!

పక్కపక్కనే సంరంభంగా

వెళ్లిపోతుంటారు.

సంచుల్లో, మనస్సుల్లో

బహుశా – భావికాల ఉత్సాహాలను,

తాత్కాలిక ఉద్రేకాలను,

తనివితీరని కాంక్షలను వహిస్తూ –

ఎరిగిన భాషే అయినా

మాటలు అర్థంకావు,

అపరిచితుల ఇంట

రాత్రివేళ విలాసపు విందుకు వెళ్లి

తలుపువార ఇబ్బందిగా

ఒంటరిగా నిలబడినట్టుంటుంది!

కాలం మారదు,

అవే గంటలు, ఘడియలు, ముహూర్తాలు...

సూర్యగమన వేళల్లో

సుతారపు సోయగాలు మారవు.

అవే గరికపచ్చ మైదానాల

సాయంకాలపు నీరెండలు –

రాత్రి వేళ నీలాకాశపు వెన్నెల

నీలి పరదాల మాటు జాలి ఓదార్పులు –

 

ఇవాళ –

విడిచి వెళ్ళిన వాళ్ళు,

నిలిచి తిరుగుతున్నవాళ్ళు,

ఉభయులూ అపరిచితులే –

మాయ లేదు, మర్మం లేదు.

చూస్తున్నదీ, అనుభవిస్తున్నదే.

ఏడుపు రావటం లేదు

ఎంతో వింతగా మాత్రం వుంది!!

***